Gisterenochtend tijdens de inspirerende netwerkbijeenkomst van GROOW, mocht ik meerdere mensen vertellen over mijn visie en het feit dat ik er van overtuigd ben, dat ‘werk’ een mooie krachtbron kan zijn wanneer je na een overspoelende verlieservaring de (werk)draad van het leven weer op gaat pakken.

Toevallig (of niet), lees ik zojuist het interview met actrice Susan Visser, wat al eerder verscheen in Jan Magazine in januari 2018, waarin zij zo onder andere mooi beschrijft dat wat ik onderschrijf als professional, maar wat ik ook aan den lijve heb ervaren toen mijn man overleed.

Susan zegt: “In die beginperiode heb ik echt gedacht dat ik nooit meer zou kunnen spelen.

Ik zat op dat moment in Gooische vrouwen. Dat was een ontzettend fijne, veilige plek. De andere actrices waren mijn vriendinnen geworden, de crew had jarenlang met Roef gewerkt en nu al weer jarenlang met mij. Het was een soort familie.

Maar toen ik dat immense verdriet ervoer, paste de rol van Anouk niet meer. Ik was geknakt, liep ook de hele tijd met een gebogen rug, mijn armen voor mijn borst gevouwen. Alsof ik mijn hart moest beschermen.

Hoe kon ik zo’n flamboyante, naar buitengerichte vrouw spelen, terwijl ik zelf helemaal kapot was? Dus ik zei dat tegen de regisseuse Wil Koopman, en zij was een en al begrip. We zaten toch al aan het einde van het seizoen en ze besloot, heel lief, de laatste aflevering te schrappen.

Dan waren er alleen nog vijf draaidagen nodig. Dus twee weken na het overlijden van Roef moest ik nog even in actie. Als ik terugdenk aan het moment dat ik die set op kwam lopen, schiet ik nog vol. Al die stoere mannen van de crew stonden daar en kwamen direct naar me toe.

Ik werd vastgehouden, beetgepakt. Er werd weinig gezegd, maar ik zag die natte oogjes en ik voelde me getroost. Vervolgens hees ik mezelf in dat Anouk-pakje, voelde dat enorme haar, ging als vanzelf rechtop staan, en ik begon te spelen. En op dat moment ervoer ik zo’n vrijheid. De scène begon en ik dacht: hier moet ik nooit, maar dan ook nooit, mee stoppen. Want dit is zo lekker en zo goed voor mij. Ook toen was het spelen mijn lifesaver.”

Hierboven staat prachtig omschreven hoe werk houvast kan bieden en naaste collega’s je troost kunnen bieden.

Helaas loopt het in de praktijk nog té vaak anders en dat blijkt ook uit recente cijfers. Want 1 op de 4 werknemers vindt dat de werkgever onvoldoende begrip toont voor het rouwproces na het overlijden van een dierbare. Een even grote groep zegt dat de werkgever in het begin wel begripvol was, maar dat dat van korte duur was.

Alle goede bedoelingen ten spijt blijkt dat werkgevers en werknemers in rouw nog te vaak elkaars taal niet te spreken, waardoor de toch al zo lastige terugkeer op het werk stroef of soms zelfs helemaal niet op gang komt.

Kun je als werkgever óf als werknemer in rouw hierbij professionele hulp gebruiken en wil je meer weten over mijn begeleiding, training en advies?

Schroom niet en neem vrijblijvend contact met me op… ik help jullie graag!

#rouw #mourning #verlies #loss #troost #steun #troost #comfort #samen #samensterk #together #werk #job #rouwophetwerk #werknemer #werkgever #hr #personeelszaken #ruimtevoorrouw #verzuim #reintegratie #investeren #krachtbron #lifesaver #coachjekracht #oisterwijk #uden